Naud is stil geboren met 22 weken en 3 dagen. De zwangerschap van mijn vriendin Sanne verliep soepel en de controles leken allemaal goed. Ook tijdens de 20 weken echo bij de echoscopiste verliepen alle metingen goed en zagen we een vrolijk spartelend mannetje op de echo.
Onze zoon liet zich wel iets moeilijk meten. Dus na 45 minuten zei de echoscopiste (waarmee onze verloskundigen samenwerkten) dat we mochten terugkomen voor een tweede meting. Ze drukte ons op het hart dat er geen reden was tot zorg, dat ze enkel graag nog een keer wou kijken of ze de laatste metingen kon laten slagen. Tijdens deze tweede echo, op maandag 4 april 2016, leken alle metingen het eerste halfuur weer prima.
Totdat de echoscopiste keer op keer het buikomtrekje bleef meten. Er kwamen verontrustende constateringen aan het licht, wat mogelijk duidde op een afwijking bij onze baby. Meer kon de echoscopiste niet vertellen, dat was aan de gynaecoloog. Bij het verlaten van het echocentrum wisten we enkel dat er een groeiachterstand was en kregen we een hand, ‘sterkte’. Hoe kon dit nu ineens? Alles leek toch goed?
Twee dagen later konden we terecht bij de gynaecoloog in het Isala ziekenhuis Zwolle. Daar kregen we een derde, voor ons eindeloos lang durende, echo. Na het onderzoek was hij gelijk duidelijk. Ons zoontje had een ernstige groeiachterstand en in combinatie met andere factoren leek het hem te gaan om een chromosoom afwijking. De gynaecoloog zette alles op alles en zo konden we een dag later, 7 april, terecht voor een vruchtwaterpunctie. De punctie was nodig om daadwerkelijk te achterhalen wat er met ons zoontje aan de hand was. Gelukkig hadden we weer dezelfde gynaecoloog. Op zulke momenten hecht je enorm veel waarde aan bekende gezichten.
Na de punctie begon het wachten. Wachten op antwoorden, terwijl in Sanne’s buik onze baby ronddobberde. Onze familie en vrienden hielpen ons door deze moeilijke dagen. Je probeert ergens hoop te houden, omdat opgeven geen optie is. Ergens diep, diep van binnen ben je ook realistisch maar dit spreek je vooral niet uit.
Op dinsdag 12 april kregen we antwoorden. Onze gynaecoloog vertelde dat ons zoontje triploïdie had en dat deze afwijking niet met het leven verenigbaar is. Bij triploïdie heeft een baby van alle 23 chromosomen niet een tweetal maar een drietal. Bij gezonde mensen zijn er 46 chromosomen, 23 paar. Onze baby had drie maal 23 chromosomen, dus 69 in totaal. Dat is bij de celdeling niet goed gegaan. Hoe hartverscheurend ook, ergens waren we opgelucht dat de natuur ons geen keus liet. Er was geen enkele kans voor onze kleine man.
Binnen een week tijd staat je complete wereld op zijn kop. We kregen de keus om de bevalling in te gaan zetten of om de zwangerschap voort te zetten. Dat laatste was voor ons geen optie. Buiten de baarmoeder zou ons zoontje niet kunnen leven en op den duur zou de zwangerschap gevaarlijk kunnen worden voor Sanne. We werden voorgelicht en enorm liefdevol gesteund door al het zorgpersoneel.
Op vrijdag 15 april gingen we naar het ziekenhuis om vervroegd papa en mama te worden. De bevalling werd opgewekt met medicatie maar liet lang op zich wachten. Tijdens een controle de volgende ochtend werd duidelijk dat ons zoontje was overleden in de buik. Daar waren we op voorbereid, de kans was groot dat hij de heftigheid van de weeën in combinatie met de medicatie niet aankon. Later die dag, op 16 april 2016 om 13.19 uur, werd Naud* stil geboren.
