20 aug Ik zag 17 weken staan,terwijl we al over 20 weken waren…

Ik ben dolblij als ze we in december 2015 ontdekken dat mijn vriendin Sanne zwanger is van ons eerste kindje. Ik weet nog goed dat ik rond mijn verjaardag op 3 juli tegen haar zei, ‘schat, stel nou dat je stopt met de pil? Hoe zou je dat idee vinden om misschien papa en mama te mogen worden?’ Met een rekenvoorbeeld erbij – waarin ik aangaf dat er nog wel een hele tijd overheen gaat – zei ik dat ik er nu echt klaar voor was. Na een nachtje slapen gaf Sanne aan er ook wel klaar voor te zijn. Hoe tof?! 5 maand later zijn we al in verwachting. Spannend en super bijzonder tegelijk! Met Oud en Nieuw schenken we stiekem Spa appel in, zodat niemand doorheeft dat Sanne geen champagne drinkt. Leuk, zo’n geheimpje samen. Zelf dronk ik overigens voor twee die avond.

Rond 9 weken hebben we het onze familie en vrienden verteld. De aankondiging was een kaartje met een pindadop erop geplakt, de grootte van de foetus rond die tijd. Op het kaartje stond de tekst: ‘Nu ben ik nog zo klein, maar in augustus zal ik er echt zijn’. De zwangerschap verloopt soepel en tot april gaat alles goed. Sanne is niet heel erg misselijk geweest en had ook geen vervelende zwangerschapskwaaltjes. Kortom, echt een fijne tijd.

De 20 weken echo
Toen kwam de 20 wekenecho. Een vrijdag, weet ik nog goed. Metingen verliepen de eerste 30 min prima, maar door de lastige ligging kon de echoscopiste niet alle punten goed meten, zei ze. We moesten na het weekend terugkomen om die laatste puntjes nog bij langs te gaan. Wel kregen we te horen dat het een jongetje is. Een zoon! Heel tof. Toch voelde het ook een beetje gek om niet alle punten bij langs te zijn geweest. Niets om ons zorgen over te maken, gaf de echoscopiste aan. We gingen met een super gevoel het weekend in en deelden het geslacht van onze baby trots met vrienden tijdens een etentje in Zwolle.

En ook die maandag, 4 april, lijkt alles het eerste halfuur goed. De sfeer is relaxed en we zien onze zoon op groot scherm deze keer. Tot het moment dat de echoscopiste blijft hangen op de buikomtrek. Ik kijk mee op het scherm en zie ineens 17 weken staan. Gelijk dacht ik, dit is foute boel. We waren al over de 20 weken. De sfeer slaat om, de echoscopiste wordt serieus. Er komen verontrustende constateringen aan het licht, wat mogelijk duidt op een afwijking bij onze baby. Meer kon de echoscopiste niet vertellen, dat was aan de gynaecoloog. Bij het verlaten van het echocentrum wisten we enkel dat er een groeiachterstand was en kregen we een hand, ‘sterkte’. Hoe kon dit nu ineens? Alles leek toch goed? Bij het verlaten van de kamer zat er gelukkig niemand in de wachtruimte. Tranen kwamen en ons geplande bezoek aan een babywinkel skipten we meteen. Wat ik nog weet, is dat we naar huis reden en zwegen. Zoveel gedachten gaan er dan door je hoofd. Angst, vrees en hoop. Misschien valt het wel mee? Elk kindje groeit anders?

Twee dagen later konden we terecht bij de gynaecoloog in het Isala ziekenhuis Zwolle. Daar kregen we een derde, voor ons eindeloos lang durende, echo. Na het onderzoek was hij gelijk duidelijk. Ons zoontje had een ernstige groeiachterstand en in combinatie met andere factoren leek het hem te gaan om een chromosoom afwijking. De gynaecoloog zette alles op alles en zo konden we een dag later, 7 april, terecht voor een vruchtwaterpunctie. De punctie was nodig om daadwerkelijk te achterhalen wat er met ons zoontje aan de hand was. Gelukkig hadden we weer dezelfde gynaecoloog. Op zulke momenten hecht je enorm veel waarde aan bekende gezichten.

Wachten op antwoorden
Na de punctie begon het wachten. Wachten op antwoorden, terwijl in Sanne’s buik onze baby ronddobberde. Onze familie en vrienden hielpen ons door deze moeilijke dagen. Je probeert ergens hoop te houden, omdat opgeven geen optie is. Ergens diep, diep van binnen ben je ook realistisch maar dit spreek je vooral niet uit.

Op dinsdag 12 april kregen we antwoorden. Onze gynaecoloog vertelde dat ons zoontje triploïdie had en dat deze afwijking niet met het leven verenigbaar is. Bij triploïdie heeft een baby van alle 23 chromosomen niet een tweetal maar een drietal. Bij gezonde mensen zijn er 46 chromosomen, 23 paar. Onze baby had drie maal 23 chromosomen, dus 69 in totaal. Dat is bij de celdeling niet goed gegaan. Hoe hartverscheurend ook, ergens waren we opgelucht dat de natuur ons geen keus liet. Er was geen enkele kans voor onze kleine man.

Binnen een week tijd staat je complete wereld op zijn kop. We kregen de keus om de bevalling in te gaan zetten of om de zwangerschap voort te zetten. Dat laatste was voor ons geen optie. Buiten de baarmoeder zou ons zoontje niet kunnen leven en op den duur zou de zwangerschap gevaarlijk kunnen worden voor Sanne. We werden voorgelicht en enorm liefdevol gesteund door al het zorgpersoneel. Wat een kanjers. Stuk voor stuk. We zijn echt heel fijn, open en eerlijk behandeld.

Vervroegd pap en mam van Naud
Op vrijdag 15 april gingen we naar het ziekenhuis om vervroegd papa en mama te worden. Ik weet nog goed dat Sanne’s lichaam zich hevig verzette tegen de veel te vroege bevalling. De volgende ochtend zagen we op een echo dat de medicijnen en weeën te veel voor ons zoontje waren geweest en dat hij in de buik was overleden. Daar waren we op voorbereid, de kans was groot dat hij de heftigheid van de weeën in combinatie met de medicatie niet aankon. Later die dag, op 16 april 2016 om 13.19 uur, werd Naud* stil geboren.

Als onze Naud er is, is Sanne vooral verdrietig. Bij mij overheerste een trots gevoel. Naud had ons ouders gemaakt. Hij heeft het langer volgehouden in Sanne’s buik dan de meeste kindjes met triploïdie. En hij was zo compleet: zijn handjes, voetjes, zijn mooie oortjes waren zó klein en perfect.

Naud woog 260 gram. Gelukkig zijn er vrijwilligers die speciaal voor veel te vroeg geboren baby’s als Naud kleertjes en mutsjes hebben gemaakt. Heel bijzonder. Uit een mand in het ziekenhuis hadden we een mutsje voor hem uitgekozen. Een fotograaf van stichting Still maakte foto’s van onze zoon en er werden afdrukken gemaakt van zijn handjes en voetjes. Op dat moment was ik er even helemaal klaar mee. Ze waren heel voorzichtig, maar dat getrek aan mijn kind werd me teveel. Sanne keek niet eens. Kon het niet aanzien. Toch ben ik achteraf blij dat we dat hebben gedaan. De foto’s heeft Sanne nooit gezien. Zelf heb ik nog wel een paar keer wat beelden bekeken. Maar in mijn herinnering was hij mooier. Dat beeld wil ik liever vasthouden. De gipsafdruk van Nauds voetjes liggen in een glazen doosje in een open kast in onze woonkamer, op een plek waar we hem goed kunnen zien. Samen met nog wat andere bijzondere herinneringen.

Lise, Kees en Kaj
Zo’n vijf maanden na de geboorte van Naud, is Sanne opnieuw zwanger. Het is zeker geen onbezorgde zwangerschap. Bij de 20 weken echo gingen we met lood in onze schoenen naar het ziekenhuis. Maar gelukkig ging alles goed. Lise is inmiddels 3 jaar. Een geweldig kind. Een echt meisje, met jongensachtige trekjes. We zeggen weleens tegen elkaar dat ze dat van broer Naud heeft.

In 2019 is Sanne opnieuw zwanger. Deze keer samen met mijn schoonzusje Birgit. Beide zussen in verwachting van een jongetje. Op 30 oktober ging vroeg in de ochtend de telefoon. Ik pakte op en dacht dat Birgit me ging feliciteren met de verjaardag van Sanne. Maar nee, ze zei dat ze in het ziekenhuis lag en de bevalling was begonnen. Ze was toen 24 weken zwanger. Ik dacht dat ik gek werd. Volledig de weg kwijt moest ik dit nog gaan vertellen aan Sanne. Met weeënremmers en een longrijpingsprik hebben ze de kleine man nog een paar dagen veilig bij Birgit “binnen” kunnen houden. Uiteindelijk kwam ons neefje Kees na 24 weken en vijf dagen ter wereld. Een intense en heftige tijd volgt vol golven van hoop en dan weer heel bange tijden. Kees is een echte vechter en sterkt aan, maar zijn longen zijn te zwak. Baby Kees leeft vijf weken in het ziekenhuis, maar overlijdt uiteindelijk aan een dubbele longontsteking.

Weer zo’n veel te klein mannetje in de familie, weer die confrontatie met de dood van een te vroeg geboren kind. We probeerden ondertussen onze eigen zwangerschap zo lang mogelijk te laten duren. In de hoop dat de eerste rauwe randjes er een klein beetje af zijn bij Birgit, mijn zwager Tim en de familie als onze baby wordt geboren.

Onze Kaj besluit uiteindelijk om drie weken eerder te komen, 2,5 week na het overlijden van ons neefje Kees. We waren dolgelukkig en tegelijkertijd was het zo pijnlijk en dubbel. We deelden bewust geen foto’s van Kaj in de familieapp. Maar ergens wilden we ook van de daken schreeuwen dat we een mooie zoon hadden. Het contrast en de pijn zijn zo groot op zulke momenten, dat we een tijdje geen contact met elkaar hebben. Dat was lastig. Je wilt er zo graag voor elkaar zijn, van alle mensen wisten wij het ergens het beste hoe ze zich voelden. Maar we konden het niet.

byKees*, t-shirts met een verhaal
Maar het verdriet brengt ons ook weer bij elkaar. Begin april vertelt Tim mij dat hij een t-shirtlijn wil opzetten ter nagedachtenis van Kees. Op dat moment voel ik dat ik erg graag wil aansluiten bij zijn plan. En toen is in juni byKees*, onze kledinglijn geboren. Met als doel dat een deel van de opbrengst naar Strong Babies gaat. Zij willen het aantal vroeggeboortes binnen tien jaar met 30 procent terugbrengen. En met byKees* willen we ook duidelijk maken hoe groot de impact van vroeggeboorte is.

De afgelopen weken waren een gekkenhuis met byKees*. Samen met mijn zwager hebben we een rollercoaster aan (landelijke) media aandacht gehad met onze unieke handmade shirts met een verhaal. Geweldig, overdonderend en bijzonder om mee te mogen maken! En misschien wel het allermooiste: dat we door byKees* weer veel contact hebben. We spreken elkaar bijna dagelijks. En kunnen nu echt zeggen dat het verdriet ons uiteindelijk dichter bij elkaar heeft gebracht.

Publicatie: Kidsenkurken