Jeroen Mons en Sanne van Eldik | byKees* | RTL Nieuws

Zussen verliezen kindje na vroeggeboorte: ‘Elkaar steunen, we konden het niet’ | RTL Nieuws

In de woonkamer van Jeroen en Sanne staat een glazen boxje met een gipsafdruk van twee voetjes. Ze zijn compleet, zelfs met teentjes, maar nauwelijks een paar centimeter lang. Het zijn de voetjes van hun zoontje Naud, vier jaar geleden na iets meer dan 22 weken zwangerschap dood geboren. Een half jaar geleden verliest ook de zus van Sanne haar te vroeg geboren zoontje. Om het aantal vroeggeboortes terug te dringen, hebben Jeroen en zijn zwager nu een T-shirtlijn opgezet.

Jeroen en Sanne zijn dolblij als ze in december 2015 ontdekken dat Sanne zwanger is van hun eerste kindje. Met oud en nieuw schenken ze voor Sanne stiekem spa appel in, zodat niemand doorheeft dat ze geen champagne drinkt. Tijdens de daaropvolgende wintersport – Sanne besluit al snel dat ze dit jaar alleen toekijkt om de baby te beschermen – zien ze een man zitten met een vrouw en jong kind. In zijn ene hand heeft de man een speentje, in zijn andere hand een biertje. Hun toekomstbeeld.

Een jongetje
Tot april gaat alles goed. De eerste 20 wekenecho ook nog. Een vrijdag is dat, ze horen dat het een jongetje wordt. Wel moeten ze maandag nog even terugkomen voor de laatste metingen, omdat de baby niet in de goede houding ligt. Niets om zich zorgen om te maken. Ze vieren het weekend met elkaar dat ze een zoon krijgen. Delen dat trots met iedereen.

En ook die maandag lijkt alles het eerste half uur goed. De sfeer is leuk, ze zien hun zoon weer. Tot de verloskundige blijft hangen op de buikomtrek. “Ik keek mee op het scherm, en zag onderaan ineens 17 weken staan. Maar we waren al over de 20”, herinnert Jeroen zich. “Toen dacht ik: oei, dat is niet helemaal goed.” De sfeer slaat om, de verloskundige wordt serieus.

In de war
“Ze constateerde dat hij een groeiachterstand had”, vertelt Sanne. “Ik denk ook dat ze het woord afwijking toen heeft genoemd, maar je bent zo in de war, je bent er zo niet bij. We dachten alleen: hè? Er was tot dat moment geen enkele aanleiding om te denken dat er iets mis was. Ze zei ook: ik zie in jullie ogen dat jullie heel veel vragen hebben, maar die kan en mag ik niet beantwoorden. Dan heb je wel door dat het ernstig is. En toen kregen we een hand. Sterkte, zei ze.” “Die klapte er wel in”, zegt Jeroen.

De dag erna volgt wéér een echo, dit keer bij de gynaecoloog. “Weer ál diezelfde metingen”, zegt Sanne. “En al die tijd zie je gewoon een spartelend, vrolijk baby’tje. Een levend baby’tje.”

Chromosoomafwijking
De gynaecoloog ziet dezelfde groeiachterstand, en ook iets wat niet helemaal goed is in de hersentjes. Hij denkt aan een chromosoomafwijking. “Sinds dat bezoek aan de verloskundige de dag ervoor leefden we tussen hoop en vrees”, vertelt Sanne. “Voor die tijd was dat alleen een uitdrukking voor ons, maar toen voelden we echt wat dat betekent. Hij had het volgens mij ook gelijk over triploïdie.” Jeroen: “Kindjes die dat hebben, zijn ‘niet met het leven verenigbaar’, zoals hij dat noemde: ze hebben te veel chromosomen en buiten de baarmoeder hebben ze geen schijn van kans.”

Omdat de baby na de geboorte niet lang zal leven en de zwangerschap gevaarlijk kan worden voor Sanne, gaan Jeroen en Sanne de week daarna op vrijdagochtend terug naar het ziekenhuis. In hun tas poppenkleertjes voor de baby. Sanne krijgt weeënopwekkers en de bevalling begint. Maar – zo ervaren ze het allebei – haar lichaam verzet zich volledig tegen de veel te vroege bevalling. Het duurt tot zaterdagochtend voordat Naud geboren wordt. Op een echo is inmiddels te zien dat de medicijnen en weeën te veel voor hem waren: hij is in Sannes buik overleden.

Verdriet en trots
Als Naud er is, is Sanne vooral verdrietig. Bij Jeroen overheerst trots. “Dat mannetje heeft ons ouders gemaakt. Hij heeft het langer volgehouden in Sannes buik dan de meeste kindjes met triploïdie. En hij was zo compleet: zijn handjes, voetjes, zijn oortjes waren zó klein, maar ze hadden exact dezelfde vorm als die van ons.”
Wel ziet hij meteen dat de poppenkleertjes die ze hadden meegenomen, veel te groot zijn. Naud weegt 260 gram. Gelukkig zijn er vrijwilligers die speciaal voor veel te vroeg geboren baby’s als Naud kleertjes hebben gemaakt. Uit een box in het ziekenhuis kiezen ze een outfitje voor hem uit, waarmee ze hem in een speciaal voor hem gemaakt mandje leggen en tot de crematie mee naar huis nemen. Naar zijn kamertje, waar familie en vrienden afscheid kunnen nemen.

Ook volgen ze alle adviezen op die ze in het ziekenhuis hebben gekregen. Een fotograaf van stichting Still maakt foto’s van Naud en er worden afdrukken gemaakt van zijn handjes en voetjes. “Op dat moment was ik er even helemaal klaar mee”, herinnert Jeroen zich. “Ze waren heel voorzichtig, maar dat getrek aan mijn kind, ik dacht: laat hem met rust!”

Toch is hij achteraf blij dat ze dat hebben gedaan. De foto’s heeft Sanne nooit bekeken, en ook Jeroen heeft dat maar één keer gedaan. “In mijn hoofd was hij mooier. Dat beeld wil ik vasthouden. Het was me toen bijvoorbeeld niet opgevallen hoe dun en doorschijnend zijn huid was.” Maar de gipsafdruk van de voetjes ligt in de woonkamer, op een plek waar ze hem goed kunnen zien.

Opnieuw zwanger
Zo’n vijf maanden na de geboorte van Naud, is Sanne opnieuw zwanger. Het is zeker geen onbezorgde zwangerschap. “Bij de 20 wekenecho gingen we met lood in onze schoenen – ook dat kan dus letterlijk – naar het ziekenhuis. Maar alles ging goed. Lise is inmiddels 3 jaar. Een geweldig kind. Een echt meisje, maar met jongensachtige trekjes. We zeggen weleens tegen elkaar dat ze dat van Naud heeft.”

Jeroen en Sanne zijn gelukkig. In 2019 is Sanne zwanger van een jongetje. Maar weer slaat het noodlot in de familie keihard toe. Sannes zus Birgit is gelijktijdig zwanger, ook van een jongetje, maar het kindje komt al na 24 weken en vijf dagen. Baby Kees leeft nog vijf weken in het ziekenhuis, maar overlijdt uiteindelijk aan een dubbele longontsteking.

Confrontatie
Weer zo’n veel te klein mannetje in de familie, weer die confrontatie met de dood van een te vroeg geboren kind. Jeroen vindt het moeilijk om naar de foto’s van Kees in de familieappgroep te kijken. Sanne probeert ondertussen haar eigen zwangerschap zo lang mogelijk te laten duren, in de hoop dat de eerste rauwe randjes er bij Birgit en haar vriend Tim een klein beetje af zijn als Kaj wordt geboren. “Al wist ik natuurlijk dat je daar geen invloed op hebt.”

Dat blijkt ook: Kaj besluit drie weken te vroeg te komen, 2,5 week na de dood van Kees. “We waren dolgelukkig, en tegelijkertijd was het zo wrang. We deelden geen foto’s van Kaj in de familieappgroep, dat voelde niet eerlijk naar Birgit en Tim. Maar tegelijkertijd wilden we van de daken schreeuwen dat we een mooie zoon hadden.”

Voetballen met opa
En tijdens de kraamperiode moeten ook zij het verdriet om Kees verwerken. Het verdriet omdat ze weten hoe het moet voelen voor Tim en Birgit. En om de toekomst, die er nu anders uit zal zien. “We hadden samen zitten fantaseren. Onze zoontjes zouden beste vriendjes worden, in de vakantie voetballen met opa. We zagen het helemaal voor ons”, zegt Jeroen met een voorzichtige glimlach.

Het contrast en de pijn zijn zo groot, dat de zussen en hun mannen een tijdje geen contact met elkaar hebben. Jeroen en Sanne willen Birgit en Tim niet confronteren met hun geluk, en Tim en Birgit hen waarschijnlijk niet met hun verdriet. “Ook dat was lastig. Je wilt er zo graag voor elkaar zijn, we hadden iets soortgelijks meegemaakt, van alle mensen wisten wij het best hoe ze zich voelden. Maar we konden het niet”, vertelt Jeroen.

T-shirtlijn
Maar het verdriet brengt de twee zwagers uiteindelijk ook weer bij elkaar. Begin april vertelt Tim aan Jeroen dat hij een T-shirtlijn wil opzetten voor sterrenkinderen, overleden kindjes. byKees*, moet de lijn gaan heten. Een deel van de opbrengst gaat naar Strong Babies, dat als doel heeft het aantal vroeggeboortes binnen tien jaar met 30 procent terug te brengen.

En met byKees* willen ze ook duidelijk maken hoe groot de impact van vroeggeboortes is. In Nederland worden ongeveer twee kinderen per dag geboren na een zwangerschap van tussen de 22 en 26 weken. Slechts 20 procent van deze extreem vroeggeboren kinderen is een maand na de bevalling nog in leven. De helft overlijdt al voor of tijdens de bevalling. (Bron: Volksgezondheidenzorg.info)

Verhalen van anderen
De eerste shirts zijn inmiddels verzonden en er wordt – in elk geval in de omgeving van Jeroen – al meer over het onderwerp gepraat. Vooral door mannen. “Nu zij ons verhaal kennen, vertellen mannen die ik ken dat zij hetzelfde hebben meegemaakt. Dat heb ik nooit geweten. Terwijl het juist met hen zo goed voelt om erover te praten. Zij maken geen verkeerde opmerkingen zoals ‘je wist toen in elk geval dat jullie zwanger konden worden’. En ik kan hen over Naud vertellen zonder dat ik bang hoef te zijn dat ze me daarna anders gaan behandelen.”

En misschien wel het mooiste: de zussen en zwagers hebben door byKees* weer veel contact. “We spreken elkaar bijna dagelijks. Ons verdriet heeft ons uiteindelijk dichter bij elkaar gebracht.”

Publicatie: RTL Nieuws

Geen reactie's

Geef een reactie