22 jun Zwagers lanceren kledinglijn voor onderzoek naar vroeggeboorte | Meppeler Courant

Sanne en Jeroen staan voor de kast waar ze een gedenkplaatsje voor Naud hebben. Het kaartje is van Kees, het overleden zoontje van hun zus en zwager.

Meppel – Een ode aan alle sterrenkindjes, zo omschrijft Jeroen Mons (35) de oprichting van kledinglijn byKees*. Afgelopen week opende hij samen met zijn zwager Tim van Dalfsen uit Zuidlaren een webshop voor T-shirts. In de logo’s nemen sterren en de maan een belangrijke plek in. Omdat de zwagers beiden een sterrenkindje hebben, een maanmannetje.

Met het opzetten van kledinglijn byKees* willen ze een bijdrage leveren aan de mogelijkheden voor onderzoek naar vroeggeboorte. Jeroen: „We doneren een deel aan de stichting Strong Babies. Strong Babies heeft de ambitie om binnen 10 jaar het percentage vroeggeboorte met 30% terug te brengen. Zo proberen we iets negatiefs om te zetten in iets positiefs.”

„Ik heb het niet onderzocht, maar de kans dat twee zwagers hun eerste kindje, voor beiden een zoon, door een vroeggeboorte verliezen, is denk ik niet zo groot. Het is mooi om dit verhaal als mannen te delen. Ik had zelf nooit zoveel met de term sterrenkind, maar nu ik zelf mijn zoon heb verloren, voelt het echt als een ster die schijnt. Naud is ons maanmannetje.”

Gezond kindje
Op deze vroege zonnige morgen zitten Jeroen Mons en zijn vriendin Sanne van Eldik (32) onder hun overkapping in de tuin aan de Parnassia. De Bergierslanden is nog nauwelijks ontwaakt. Dochter Lise (3) vermaakt zich binnen prima in haar eentje. Sanne heeft zoontje Kaj van een half jaar net op schoot genomen. Hij spartelt driftig met zijn armen naar de melkfles op tafel. Jeroen grapt met Kaj als hij de fles aanreikt. Dan zegt hij serieus: „Het is een zegen, deze twee prachtige kinderen. Ik hoor mensen weleens zeggen dat ze heel graag een jongetje of een meisje zouden willen. Ik zeg het niet, maar denk: ik hoop voor je dat je een gezond kindje krijgt.”

Sanne en Jeroen weten hoe anders het ook kan gaan. Vier jaar geleden maakten ze de meest duistere kanten van het leven mee, toen hun eerste zoontje Naud na 22 weken zwangerschap stil werd geboren. Eind vorig jaar ging Sannes zus Birgit samen met haar partner Tim door een vergelijkbare hel. Hun zoon Kees werd spontaan geboren met 24 weken en 5 dagen. Na een strijd van 5 weken overleed hij in het UMCG.

Er leek geen vuiltje aan de lucht toen Sanne in 2016 zwanger was. Zelfs niet na de eerste 20 weken echo. „Sterker,” vertelt Jeroen, „we waren superblij! We hadden hem zien leven, we wisten zijn geslacht. De echo was op vrijdag, we hebben een feestweekeinde gehouden.”

Afwijking
Het enige was dat de echoscopiste niet alle metingen kon uitvoeren. Maandag moesten ze terugkomen voor een tweede echo. Jeroen: „Toen zag ik op het scherm 17 weken staan. Maar hij was 20 weken. Ik dacht: heb ik dat wel goed? Ze bleef maar meten. Ineens sloeg het gesprek om. Het woord afwijking viel, maar wat moesten we ons daarbij voorstellen? In no time was er op dinsdag een derde echo met een gynaecoloog geregeld. We kwamen in een overlevingsstand.” De gynaecoloog gaf aan een chromosoomafwijking te vermoeden en bood twee opties: een vruchtwaterpunctie of doordragen en afwachten. De dag erna volgde een punctie. „We wilden duidelijkheid.” Die duidelijkheid kwam: Naud had triploïdie. Gezonde mensen hebben 46 chromosomen, Naud had 69 chromosomen; van alle chromosomen niet een tweetal maar een drietal. „We hebben altijd gezegd dat hij veel te veel chromosomen had, omdat hij veel te veel liefde heeft gehad,” glimlacht Jeroen.

‘Verschrikkelijke boodschap’
Het hoge woord kwam eruit: triploïdie is een afwijking die niet met het leven verenigbaar is. Sanne: „Hij leefde wel, maar kon niet leven. Dus zolang hij in mijn buik zat, zou hij leven, zodra hij geboren werd, zou hij sterven. Het was een verschrikkelijke boodschap, maar we dachten: als de natuur zo cru en hard is, laat het voor ons dan ook maar duidelijk zijn. Het gaf ons wel rust. De keuze was doordragen of afbreken. De zwangerschap doorzetten was gevaarlijk voor mij. We wilden direct bevallen, anders zou het een lange lijdensweg worden. We wisten: het wordt er niet beter van, hij heeft geen enkele kans. Ik kon niets meer doen. Anderhalve week na de eerste echo ben ik bevallen.” Door de heftigheid van de weeën in combinatie met medicatie is Naud in de buik overleden. Toen hij ter wereld kwam was hij 20 centimeter lang en woog hij 260 gram.

Sanne: „Je bent papa en mama, maar op een gegeven moment realiseer je je dat er niets is, echt helemaal niets. Het is stil. Het grote verschil met Kees is, dat Kees helemaal gezond was. Hij had kunnen leven. Birgit en Tim hebben hem vijf weken lang zien vechten.” Dan worden de emoties Sanne plotseling te veel. „Mijn grootste verdriet is nu voor mijn zusje. Weet je, in 5 weken krijg je binding met je kind. Je houdt intens veel van hem, maar weet niet of hij kan blijven. Kees was een vechter, maar is aan een dubbele longontsteking overleden. En het erge: Kees overleed op 13 december vorig jaar en op 30 december werd bij ons Kaj in alle gezondheid geboren.”

Grafisch ontwerp
Deze tragische speling van het lot heeft uiteindelijk ook iets moois opgeleverd, toen Jeroen als grafisch ontwerper besloot aan te haken bij Tims idee om te starten met een kledinglijn. Jeroen lacht. „Tim is zo iemand die altijd een T-shirt draagt, of het nu zomer of winter is. We vertellen met onze kledinglijn een open en eerlijk verhaal, maar ik wil geen bestellingen uit medelijden. Het project is niet alleen geslaagd als we een mooi bedrag kunnen overhandigen aan Strong Babies. We hebben al ideeën om het niet alleen bij shirts te laten.”

Sinds afgelopen week is de webshop online. Mét daarop het verhaal van Birgit en Tim en van Sanne en Jeroen. Sanne: „Weet je, ergens ben ik gelukkig dat Naud er was. Hij heeft ons tot de helft een supermooie zwangerschap gegeven. Ik ben trots op hem.”

Tekst: Joyce Smits
Foto: Daan Prest
Publicatie: Meppeler Courant | Dagblad van het Noorden